Preken blijft vaak steken in abstracties: gerechtigheid, barmhartigheid, verbond. Je 'ziet' er niet onmiddellijk iets bij. Een groot deel van de Bijbel is echter concreet. Het zijn geschiedenissen. Geschiedenis moet worden verteld. Een goede verteller doet een beroep op de zintuigen. Hij laat méébeleven: zien, voelen, horen, ruiken en proeven. "Ik zág het gewoon voor me..."
Ook Jezus' gelijkenissen zijn vertellingen.
Zouden we het vertellen niet meer moeten inzetten bij onze prediking? Een goed verhaal maakt vaak meer duidelijk dan een doortimmerd betoog.
De vertelling moet wel voortvloeien uit de tekst. Een preek mag nooit een aaneenschakeling van verhaaltjes en anekdotes worden. De vertelling moet de tekst verhelderen, niet opsmukken.
We zijn tenslotte niet geroepen om de mensen te amuseren, maar om de boodschap over te brengen.
Psalmen 96:3 Vertelt onder de volken zijn heerlijkheid, onder alle natiën zijn wonderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten